دانشجویان کارشناسی کامپیوتر دانشگاه اسکو

گفت با زنجير در زندان شبي ديوانه اي:                        عاقلان  پيداست  كز ديوانگان  ترسيده اند

من بدين زنجير ارزيدم كه بستندم به پاي                       كاش مي پرسيد كس كايشان به چند ارزيده اند

دوش سنگي چند پنهان كردم اندر آستين                        اي عجب آن سنگ ها را هم زمن دزديده اند

سنگ مي دزدند ازديوانه با اين عقل وراي                     مبحث   فهميدني ها  را  چنين   فهميده اند

عاقلان با اين كياست عقل دور انديش را                       در  ترازوي  چو  من  ديوانه اي  سنجيده اند 

از  براي  ديدن  من  بارها  گشتند  جمع                       عاقلند آري چو  من  ديوانه  كمتر  ديده اند

جمله  را  ديوانه ناميدم  چو  بگشودند  در                      گر بد است ايشان بدين نامم چرا ناميده اند

كرده اند ازبي هشي برخواندن من خنده ها                     خويشتن در هر مكان و هر گذر رقصيده اند

من  يكي  آيينه ام  كاندر من  اين  ديوانگان                    خويشتن  را  ديده و بر خويشتن  خنديده اند

آب صاف از جوي نوشيدم مرا خواندند پست                   گر چه خود خون يتيم و پيرزن نوشيده اند

خالي از عقلند سرهايي كه سنگ ما شكست                     اين گناه از سنگ بود از من چرا رنجيده اند

به كه از من باز بستانند و زحمت كم كنند                       غير ازين زنجير اگر چيزي به من بخشيده اند

سنگ در دامن  نهندم  تا  دراندازم به  خلق                     ريسمان  خويش  را  با  دست  من   تابيده اند

هيچ پرسش را نخواهم گفت زين ساعت جواب                زان كه از من خيره و بيهوده بس پرسيده اند

چوب دستي را نهفتم دوش  زير   بوريا                          از  سحر  تا  شامگاهان  از  پيش  گرديده اند

ما  نمي پوشيم  عيب  خويش  اما ديگران                      عيب ها  دارند  و از  ما  جمله   را پوشيده اند

ننگها   ديديم  اندر  دفتر  و   طومارشان                        دفتر و طومار  ما  را زان   سبب  پيچيده اند

ما  سبكباريم از لغزيدن  ما  چاره  نيست                       عاقلان  با اين گران سنگي  چرا  لغزيده اند؟!